şirret | The Times: Gerçek Kral Charles kendine acıyan, bencil, çekici ve istifçidir

Camilla, Charles’ı yönetiyor: Kralın bazı arkadaşları onu, melankoliye ve kendine acımaya eğilimli Eeyore ile karşılaştırır, tahta çıkma sırasında bir dolma kalem çalışmadığında kısaca sergilenen huysuzluktan bahsetmiyorum bile. Pek çok kişi, Kraliçe Camilla’nın üstün olduğu şeyin – kalemle yaptığı gibi, bir başkasıyla devreye girerek – onu yönetmek olduğu konusunda hemfikirdir: asık suratlıyken onu neşelendirmek, ihtiyacı olduğunda onu şımartmak, ihtiyacı olmadığında onu neşelendirmek. ve personeli denediğinde ve başarısız olduğunda onu belirli bir hareket tarzına nasıl ve ne zaman ikna edeceğini bilmek. Bir basın sekreterinin onu “nihai temyiz mahkemesi” olarak tanımlamasıyla, saray mensuplarına “Bırakın,” diyor.

Kuşak travması: Özel bir sekreter, Robert Lacey’ye kuru bir sesle, “Kraliçe, çocuklarını yetiştirmek için atlarının yetiştirilmesi konusunda gösterdiğinin yarısı kadar zahmete katlansaydı,” dedi, “kraliyet ailesi bu kadar duygusal bir karmaşa içinde olmazdı. ”

Kral Charles için tipik bir gün: Sabah 7’den önce kalkar, bir tepside kendisi için hazırlanmış gazeteleri bulur. Kemik çini bir fincandan çay yudumluyor. Arka planda, radyo Today programına ayarlıdır. Omurgasının yararı için boxer şortuyla baş duruşu yapma fırsatını değerlendirebilir veya bunu sonraya saklayabilir. Savile Row terzisinden ısmarlama bir takım elbise, Jermyn Street gömlekçisinden ısmarlama bir gömlek ve ayakkabıcısından ısmarlama ayakkabılar giyiyor. Kendini Eau Sauvage ile ıslatıyor ve kahvaltısını mevsim meyveleri, tohumlar ve yoğurtla yapıyor. Sabah 8’de evrak işlerine başlar. Gün başladı. Nişanlar sabah 10’dan akşam 5’e kadar sürer, bir sandviç ve bir parça kek için durduğunda, bir keresinde biraz dramatik bir şekilde “Öğle yemeği yersem iş göremem” demişti. Çaydan sonra işine devam eder, akşam yemeği için mola verir, tam 20:30’da servis yapar, sonra tekrar 22:00’den gece yarısına kadar çalışır.

Kralın asası onu nasıl tarif ediyor: Çalışanlarından biri Valentine Low’a “O talepkar bir patron çünkü kendinden çok talep ediyor” dedi. Sırayla kararsız ve inatçı, patlayıcı bir mizacı olan, öfkesinden mobilyaları tekmeleyen bir adam olabilirdi. Eleştiri duymakla ilgilenmiyordu ve buna göre hareket etmeye niyeti yoktu. Organik tarımdan iklim değişikliğine kadar her konuda gösterdiği çabaların takdir edilmesini istiyordu ve ona meydan okumak yerine onunla aynı fikirde olan insanları arıyordu. Bir akşam yemeği arkadaşı, kendisine meydan okunduğu takdirde aktif olarak sinirlendiğini fark etti. Bununla birlikte, deniz fenerinin ışığının üzerinde parladığı tutkuyu çözmek için insanları bir araya getiren bir düzenleyici rolüne değer verdi.

Camilla, Andrew Parker Bowles ile evlendikten sonra Charles’ı nasıl çalıştırdı: Tina Brown, Camilla’nın daha sonra Charles’ı sadakatsiz kocasıyla bir sigorta poliçesi olarak “ustalıkla” hayatına soktuğunu, onu ilk çocuklarının vaftiz babası yaptığını, cinsel kimyayı canlı tuttuğunu ve potansiyel gelinleri uygunlukları ve ne kadar tehdit oluşturdukları konusunda incelediğini savunuyor. ona poz verdi. Bir baloda, Charles, Camilla’nın uygun bulmadığı biriyle çıktığı sırada, onu dans pistinde tutkuyla öptüğü söylenir. Uygunsuz kız arkadaş, bir daha asla görülmemek üzere, usulüne uygun olarak öfkeyle ayrıldı. Andrew Parker Bowles, “HRH karımdan çok hoşlanıyor,” dedi, “ve karımdan çok hoşlanıyor gibi görünüyor.”

Basher Wills: Sonuç, William ve Harry’nin kapalı kapılar ardında, bağırmaya, somurtkan sessizliklere, kısır tartışmalara ve gözyaşlarına eğilimli, savaşan ebeveynler tarafından mutsuz bir evde büyütülmeleriydi. Kötü şöhretli bir hikayeye göre, William ağlayan annesine banyo kapısının altından mendil ittiğinde ve ona “Seni üzgün görmekten nefret ediyorum” dediğinde yedi yaşındaydı. Okulda hıncını başkalarından çıkardı ve Basher Wills olarak biliniyordu. Bir dadı, evdeki atmosferi en iyi ihtimalle başa çıkılması zor, en kötü ihtimalle zehirli olarak tanımladı. William bir keresinde “Senden nefret ediyorum baba, senden çok nefret ediyorum” diye bağırmıştı. “Anneni neden sürekli ağlatıyorsun?”

Kimse Camilla’yı istemiyordu: Annesi, ya Camilla’dan ya da tahttan vazgeçmesi gerektiğini ve büyükannesinin onunla hiçbir ilgisi olmayacağını düşündü. Yine de Charles için pazarlık konusu değildi. Charles, kamuoyundaki imajını iyileştirmeye ve Tina Brown’ın kral için “cinsel ve duygusal rahatlatıcı yiyecek” olarak tanımladığı Camilla’nın halkın kabulünü kazanmaya takıntılıydı. Bir arkadaşı Brown’a “Camilla, Charles’la şatafatlı şeyi durdurur,” dedi ve onun ne kadar takdir edilmediğine dair bitmek bilmeyen sızlanmalarına ve “kendine acıma paranoyasına” katlandığını ekledi.

Diana’nın ölümü: Robert Lacey’ye göre, Charles’ın ani tepkisi kendine acımak oldu – “Hepsi beni suçlayacaklar” – sonra telefonda özel sekreterine serpintilerin monarşiyi yok edebileceği konusunda endişelenmek. Mizacı veya yetiştirilme tarzı onu bekar ebeveynliğe hazırlamamıştı, bu yüzden işini büyük ölçüde başkalarına yaptırdı, kendini işine ve metresine kaptırdı. Tina Brown, bugün monarşinin göz alıcı yeni Galler Prensi ve Prensesi ile üç küçük çocuğuna sırtını dönmesine rağmen, yüzyılın başında “nemli bir melankoli” ve “derin bir donukluk”un onun üzerine çöktüğünü öne sürüyor. Kraliçe, monarşinin bir daha asla tek bir üye tarafından gölgede bırakılmaması gerektiği konusunda çok netti ve Diana’nın ölümü üzerine toz kalktığında, sağlam, güvenilir, orta yaşlı Camilla en azından bu kutuyu işaretleyebilirdi.

Karmaşık bir kral: Bir yandan, Kral, yaslı veya kimsesiz yabancılara el yazısıyla yazılmış mektuplar gönderecek kadar duygusal zekaya sahiptir. Öte yandan, görünüşe göre annesinin öldüğü gün Harry’ye sarılmaya bile cesaret edemiyordu. O korkunç bir mizacı olan nazik bir adam, bazen kendi göbeğinin ötesini göremeyen bir vizyoner ve avlanmaktan ve atıcılıktan zevk alan ama müstakbel gelini Meghan Markle’a buna katlanamayacağını söyleyen bir adam. Acı çeken herhangi bir hayvanı düşünün. Prens’in Güvenini kuracak kadar gerçek dünyayla meşgul, ancak gerçeklikten o kadar kopuk ki, Lucian Freud’un bir resim değiş tokuşu yapabileceğini düşündü: Charles’ın suluboyalarından biri için bir tablo. Ve arkadaşlarının duygularına o kadar sağırdır ki, akşam yemeği partilerine kendi martinisiyle, ev partilerine ise kendi mobilyalarıyla gelir.

Charles tutumlu değil: Kraliçe, tek çubuklu elektrikli şömineler ve Tupperware kaplarıyla ünlü tutumluyken, Charles ev hayatını daha çok, dört evde sürekli olarak personel bulunan, o kadar çok eski pembe şampanya içen ve Veuve Cliquot’un en büyük özel müşterisi olan büyükannesininkine göre modeller. ve yemek saatlerinde bir Fabergé inci zili çalarak personeli çağırdı. Onunki gibi, Charles’ın evleri darmadağın ve bir arkadaşı ona düpedüz istifçi diyor. Her ikisi de Ana Kraliçe’nin ölümünden sonra Robert Kime tarafından Charles için yeniden modellenen Clarence House ve Birkhall, kilimler, minderler, püsküller, süs eşyaları, peştemaller, tablolar, çiniler, süs eşyaları, kitaplar ve kumaş üzerine sıralanmış gümüş çerçeveli fotoğraflardan oluşan bir cümbüş. örtülü masalar